Comic Sans, de ‘pizza’ Hawaii onder de lettertypes

Laat ik voorop stellen -met alle bescheidenheid die mij past (hé Martijn)- dat ik nogal wat weet van typografie: het ambacht van het opmaken van tekst. Mijn afstudeerscriptie ging er over, ik heb -de volgens mijn vrouw onhebbelijke- gewoonte om lettertypes te herkennen op vrachtwagens en reclameborden en ik word sinds mijn studie aan de kunstacademie gewoon blij van mooie letters. Nog steeds geen eigen lettertype ontworpen dan, Guy? Nope, dat kunnen anderen veel beter, ik ben al blij een letterontwerper persoonlijk te kennen.

Ik bak wel mijn eigen pizza’s. Dat doe ik al een behoorlijke tijd en ik ben er nog serieus in ook. Dit doe ik al een jaar of 8 in een met hout (beuken) gestookte oven. Van het deeg tot tomatensaus, alles gaat volgens aloude richtlijnen uit Napels om te komen tot perfect gebakken smaak- en textuurexplosies. En nee, er valt niet af te halen, ik kom niet brengen, ben niet meer in te huren. Je moet gewoon verdomd goeie vriendjes met me worden, dan zit er een avondje pizza bij casa Guy wel in.

Comic Sans, een lettertype zonder humor

Maar wat, in hemelsnaam, hebben nu die Comic Sans en ‘pizza’ Hawaii met elkaar te maken en is het het waard daar een heel verhaal aan op te hangen? Om met dat laatste te beginnen: ja, onder het motto ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf’. Dit is mijn bijdrage om wat minder van beiden in de wereld te hebben. We gaan eerst ontleden, daarna vergelijken.

De Comic Sans, de naam zegt het eigenlijk al, is een lettertype zonder humor. Terwijl-ie eigenlijk uitziet als een verlopen clown. Het is de grappige oom op je verjaardag om wie eigenlijk niemand kan lachen, maar hijzelf des te harder. Hij poogt door losjes flauwe grappen rond te strooien, zichzelf neer te zetten als de relaxte lolbroek die het allemaal niet zo serieus neemt. Het letterbeeld van de Comic Sans neemt zichzelf ook niet serieus. Zogenaamd handgeschreven met een lullige stift in kromme boogjes, wordt een poging gewaagd losjes over te komen. Elke haal van stok of staart eindigt echter jammerlijk in een kwakkelig einde. De rug van de onderkast ‘a’ duwt het buikje nog meer naar links in een poging manmoedig rechtop te staan. De ‘m’ heeft 3 poten maar ze zijn nog te wankel om op te staan.

De rug van de onderkast ‘a’ duwt het buikje nog meer naar links in een poging manmoedig rechtop te staan.

En het hele woordbeeld is een polka van bezopen carnavalsgangers dat geen moment rust geeft aan de ogen. Ik kan eindeloos verder gaan, maar vertrouw me, het is echt een esthetisch wangedrocht van formaat. En dat is wel weer knap, want het lijkt erop dat het toch een populair lettertje is.

Smaak is discutabel, ook bij lettertypes en pizza

Bruggetje naar de intro van dit stukje en naar de ‘pizza’ Hawaii. Is de Comic Sans dan een guilty pleasure? I beg to differ. Genoeg mensen durven ‘m te plaatsen op naambordjes, trouwkaartjes en hele boekwerken. Zo weerhoudt het hele volksstammen ook niet ervan om de liefde te verklaren aan de ‘pizza’ Hawaii. Ook geen guilty pleasure, men komt er gewoon voor uit dat ze het lekker vinden. En dat mag! Niets meer discutabel dan smaak natuurlijk (of het gebrek daaraan). Maar het is geen pizza. Vandaar ook mijn consequente duiding van het woord pizza tussen aanhalingstekens in dit schrijven, in combinatie met Hawaii. Een echt pizza voldoet aan een aantal eenvoudige regeltjes. Bloem van minimaal typo 00, water en gist. Italiaanse tomaten voor een basissaus, Italiaanse olijfolie, Italiaanse… nou ja, je voelt ‘m wel. Komt ananas uit Italië? Nou dan. Een ‘pizza’ shoarma (mijn god…) voldoet ook niet. 

Kun je smerige Italiaanse pizza’s maken dan? Natuurlijk, zelfs in Italië zelf kunnen ze er wat van. Ik spreek helaas uit ervaring. Net zoals er goede en slechte letterontwerpers zijn, zijn er goede en slechte pizzabakkers. Teveel mozzarella, teveel tomatensaus, teveel zout. ‘Teveel’ is een snel gemaakte en meest voorkomende misser bij pizza’s. 'Less is more' geldt zeker bij het maken van goede pizza. Bij pizza zoek je naar balans in smaken en texturen, net zoals je met typografie ook zoekt naar de juiste balans. Bij de Hawaii (ik ga het gewoon geen ‘pizza’ meer noemen), overheerst de zoetigheid die alle andere smaken platslaat. De harmonie met de zoutige ham is ver te zoeken en de nattigheid maakt van elke knapperige bodem een slappe hap.

‘Teveel’ is een snel gemaakte en meest voorkomende misser bij pizza’s.

Een perfect huwelijk

Ik zie letterlijk (no pun intended) de Comic Sans als ware het een verlopen mozzarella, die een bezopen dansje doet met de ananas op de Hawaii. Vol van vocht en vet, wankelend op een palet dat een lust voor het oog zou moeten zijn, tarten ze elke vorm van smaak. De Comic Sans en de Hawaii, het perfecte huwelijk van verlopen humor en wansmaak. Ik doe er niet aan mee, ik zet wel een echte guilty pleasure op. Zoals Move Your Feet van Junior Senior.